maand 1

Het is al een tijdje stil op de blog dus is het tijd om het weer een keer bij te werken,
De server van waarbenjij.nu ligt er uit dus ik maak het verslag in de hoop dat als ik klaar ben de server het weer doet en ik het verslag kan uploaden.
Afgelopen weken waren zwaar maar tegelijkertijd heel erg relaxed. Ik weet niet wat ik allemaal heb gedaan maar ik ben druk geweest. In het gezin waar ik nu ben is het een rommel een grote emotionele bende. Elk huisje heeft zijn kruisje, Zo ook dit gezin. En het is lastig om hier mee te dealen als een buitenstaande.

Dan is er het eiland leven, of hun manier van in het leven staan, alles op zijn tijd… als afspraken niet door kunnen gaan, o dat komt nog wel. Afgelopen weken heb ik veel gewacht.

Maar ik heb ook veel mooie dingen gezien. Waanzinnige zonsondergangen en uitzichten. En dat altijd als je de fotocamera net niet bij de hand hebt. Een aantal plaatjes heb ik vast kunnen leggen.

Ik ben op zoek gegaan naar een nieuw au pair adresje. Ik heb een gezin gevonden, ‘niet heel ver hier vandaan’. Het is ongeveer anderhalf uur rijden in het dorpje Bulls. Het is een gezin met 3 kleine kindjes. Alle 3 onder de 4 jaar.
Afgelopen maandag ben ik naar Bulls gegaan om hun te ontmoeten. Het is een boeren familie op een boerderij met 550 koeien. De kinderen (Rayley 3,5 jaar; Flynn 2,5 jaar en Zander 15 maanden) waren heel erg druk en vroegen enorm om de aandacht. Wat ook niet heel erg gek is als er een nieuw iemand op bezoek komt. Ik denk dat het een heel erg easy going gezin is. Maar met heel wat gebreken. Ik ben denk ik een uurtje binnen geweest en ik heb heel wat dingen gezien die volgens mij niet zijn zoals ze horen te zijn. De oudste van bijna 4 kan niet praten. Maar aan zijn houding te zien is het omdat hij niet wilt praten, hij krijgt toch wel wat hij wilt. De middelste, Flynn, is een aardig goed ontwikkeld jochie. Hij praat veel beter als zijn broer, hij wilt ontdekken en is niet bang. Heel nieuwschierig, volgens mij echt een die je echt in de gaten moet houden. En dan de jongste, Zander. Van hem heb ik niet een heel goed beeld kunnen krijgen want hij was net wakker. Maar ook de jongste brabbeld nog niet en kan nog niet lopen. Het lijken me wel hele leuke kinderen. Mijn taak is leuke dingen met ze doen en ze in de gaten houden als ouders aan het werk zijn op de boerderij. Het is niet dat ik het hele huishouden moet doen.
Ik begin hier aanstaande woensdag en ik heb er echt zin in! Het is een nieuw avontuur een nieuwe uitdaging!

Afgelopen week heb ik veel tijd in de stad doorgebracht, Wellington.
Een stad dat echt leeft. Met heel veel alternatieve mensen. Heel veel invloeden vanuit de hele wereld. Vrijdag avond liep ik over Cuba street. Een straat in teken van Jazz muziek. Heel veel groepjes mensen die muziek maken. Een hele vrolijke sfeer.

Vrijdag middag hebben Jackie en ik gelucht in een super gezellig cafe. We konden buiten zitten want het weer was echt super! En de mensen hier in Nieuw-Zeeland. Al loop je in je pyjama buiten, niemand zou je raar aan kijken. Op je blote voeten door de stad lopen, heel normaal. Het is hier echt heel erg ‘easy going’.

Donderdag middag ben ik de hele middag in ‘te Papa’ geweest. Dit is het nationaal museum. Heel erg interessant. Hier vertellen ze heel uitgebreid over de aardbevingen en vulkanen en hoe het tot stand komt. En er zijn heel veel doe-dingen. Een huisje waar je een ‘echte’ aardbeving kunt beleven. Nieuw-Zeeland ligt precies op een breuk in de aarde dus de kans dat ik een aardbeving ga beleven is heel groot. Het schijnt dat je ze echt heel goed voelt hier. Vooral ’s nachts als alles verder rustig is. Dan voel je alles bewegen en gaan de glazen in de kasten te keer. Heel erg spannend.

Ik hoop dat wanneer ik er een mee maak het een kleine is en niet zo een als in Christchurch. Maar gelukkig zit je in Nederland veilig voor aardbevingen.

Het museum is zo groot dat ik er 4uur in rond heb gedwaald en nog steeds niet alles heb gezien.

Wel heb ik iets heel erg bijzonders gevonden in dit museum. Toen ik een klein meisje was kregen mijn zusje en ik een hangertje van ‘kleine opa’ met een pinguïn. Dit hangertje was voor mij echt iets van opa. Dit hangertje ben ik verloren. En omdat opa er niet meer is baalde ik hier enorm van. En was ik altijd jaloers op Lisette dat zij hem nog wel had. En weet je wat ik vond in de souvenirs shop?!

Een kettinkje met een een pinguïn er aan. En niet zomaar een. Nee precies het zelfde als die ik meer als 14 jaar geleden van mijn opa heb gekregen. Dit was zoiets speciaals. Echt exact het zelfde. Ik heb het kettinkje gekocht en zal ik er voor zorgen dat ik hem niet weer kwijt raak.

Sowieso heb ik afgelopen weken mogen ervaren dat ik heel erg gezegend mag zijn met mijn familie en alle andere mensen om mij heen.
Ik denk dat het goed is dat ik de eerste maand ‘zo weinig heb gedaan’ het was een moment voor mezelf. Een moment om stil te staan bij alles wat ik heb waar ik dankbaar voor kan zijn. Ik denk dat er veel meer van dit soort momenten gaat komen. Maar ondanks alle narigheid hier. Is het nog steeds een positieve ervaring.

Het engels praten gaat steeds beter. Het gaat bijna vanzelf. Tijdens het typen van dit verslag heb ik al een aantal keer engelse dingen op willen schrijven.

Voor nu ga ik weer stoppen, ik zou nog wat leuke foto’s toevoegen.
En ik ga slapen, want ik heb een drukke dag morgen, ik moet mijn koffer pakken, op naar een nieuwe ervaring! Een nieuw avontuur. In the middle of nowhere op het platteland. Waar je de buren niet kunt zien. Stilte, natuur en alles wat ik niet gewend ben in Nederland. Haha.