.......

Een nieuw reisverslag. Het laatste verslag van bijna een maand geleden. Zo veel gebeurd zo veel beleefd. En ik weet niet waar te beginnen. Somminge dingen niet zo leuk maar ook heel veel leuke dingen. En de dingen die niet zo leuk waren zetten zich alleen maar om in leuke dingen.

Mijn vorige verslag gaat over het niet alleen willen zijn. Net voordat ik het verslag schreef had ik met iemand van de peuterspeelzaal gesproken en zij kende wat nederlandse mensen. En van het een kwam het ander. Met dat ik mijn verslag had geplaatst werd ik gebeld. Door Wendy. De vrouw van het kinderdagverblijf. Ze vroeg of ik het leuk zou vinden om koffie te drinken met de hollandse vrouwen waar ze het over had. Tuurlijk! Lijkt me heel erg leuk!

Ik heb me omgekleed en ben naar Rotorua gegaan voor een koffie. We hadden afgesproken bij een van de vrouwen thuis. Nicola. Nicola haar ouders zijn Nederlands en is zij dus ook Nederlands. Maar ze spreekt bijna geen Nederlands. Een hele aardige vrouw. Met 4 leuke kinderen.
Later kwam ook Angela binnen. Angela is 21 jaar geleden naar Nieuw-Zeeland gekomen en spreekt nog wel Nederlands. Of nou ja ze komt uit Brabant. Kan je dat Nederlands noemen?
We hebben wat gekletst en het was heel erg gezellig. Ik voelde me meteen al heel erg welkom. En zij vonden het ook leuk! We hebben nummers uitgewisseld en ik heb er vriendinnen aan over gehouden. Het zijn zulke lieve mensen! Ze zijn er voor me en ik ben altijd welkom om wat te drinken!
Al snel hadden Angela en ik afgesproken om koffie te gaan drinken. Haar Dochter Melanie was meteen al razend enthousiast! En nog steeds! Als ik daar ben dan is ze helemaal blij. Als ze thuis komt als ik er ben dan is het: HELLO ESTHER! O hai Mom. En elke keer als ik weg ga dan vraagt ze wanneer ik weer een keer kom. Ze vind het heel erg leuk. En dat kan ik natuurlijk ook gewoon begrijpen. Haha . Angela heeft ook een zoon. Reno. Hij heeft meer zijn eigen ding. Maar is ook echt een schat. Doet heel veel voor anderen. Gewoon een goede jongen 
Heel leuk. Ook de dochter van Nicola –Tyla- vind het helemaal leuk als ik er ben. Ik heb echt zo veel geluk met deze mensen! Het zijn echte schatten. Ze vinden het leuk om mij dingen te laten zien. Mij in dingen te betrekken. We hebben al heel veel leuke dingen gedaan.
We zijn naar burried village geweest. Een museum. Heb niet heel veel van het museum gezien. Want we waren met de meiden. Angela, Melanie, Tyla en ik. Maar er was ook een hele mooie waterval bij dat vonden de meiden ook wel leuk. Konden ze leuk poseren voor een foto bij de waterval. Haha echte foto modellen.
We zijn naar de mid winter christmas market geweest. Dit was een markt in het thema kerstmis. Was wel leuk. Alleen omdat het hier ook school vakantie is was het heel erg druk en toen we op zoek gingen naar iets voor ons diner was alles al uitverkocht. Waarschijnlijk hadden de mensen ook niet gerekend op zo veel mensen. We zijn hier heen gegaan met Nicola, Angela en de 5 kinderen.
En afgelopen weekend zijn Angela en ik naar een rivier geweest waar men raft. Echt heel erg mooi zo ruig is het water. Binnenkort moet ik zelf ook maar gaan raften ofzo haha.
Maar ook gewoon gezellig kletsen, genieten van het uitzicht vanaf Angela’s balkon en het genieten van goede koffie! Echte koffie en geen oploskoffie! Haha.
Ook heb ik afgelopen maand meer au pairs leren kennen. Hele leuke meiden. Alleen komt er binnen nu en twee weken een grote verandering in de groep omdat er een aantal weggaan en er ook weer veel bij komen.
Met de au pairs kun je leuke dingen doen met de kinderen. Soms zijn het geplande uitjes en soms gewoon spontaan. Zo zijn we als gepland uitje 2weken geleden met de kinderen naar Rotorua museum geweest. Mijn kinderen waren op de peuterspeelzaal maar dan mag je gewoon mee naar het museum. We waren met 4 kinderen en 4 au pairs. Het was leuk. Hele leuke kinderen en au pairs.
Na het museum hebben we wat gedronken bij de MC donald’s. dit zodat de kinderen lekker onbezorgd konden spelen in het speel gedeelte dat afgeschermd is.
Vorige week ben ik met de kinderen naar Playtopia geweest. Een heel groot indoor speelparadijs. Dit had ik afgesproken met Romena. Zij was hier ook met haar kinderen. Het was heel erg leuk alleen werd het al snel duidelijk dat ik mijn jongens echt nergens mee naar toe kan nemen. Een van de jongens was achter de kassa gekropen en had de computer uit gezet en snoepjes gestolen. En omdat moeder hen het zelfde had aangetrokken was het lastig om ze uit elkaar te houden.
En ook ben ik vorige week samen met Jelena naar de speeltuin gegaan. Ook samen met haar kinderen en mijn kinderen. Was heel erg leuk. Alleen was de concentratie boog van de kinderen niet groot genoeg en wouden ze niet zo lang blijven. Maar het was goed er tussen uit te zijn. En dan toch een extra oog te hebben voor de kinderen.
En vorige week zouden we naar Romena thuis gaan. Maar omdat haar jochie ziek was kon dat niet. Maar het contact is er wel. En het is echt heel erg fijn om au pair te zijn via de organisatie. Het is allemaal zo goed geregeld!
Dan zijn er nog de koffie-groep momenten. Dat is op dinsdag ochtend dan kan je naar de koffiegroep bij Sandra thuis, Sandra is de vrouw van de organisatie en dan zijn alle au pairs welkom met de kinderen. En dan kunnen de kinderen samen spelen of gewoon spelen. En dan kunnen de dames lekker kletsen.

Ook alleen met de au pairs heb ik al wat leuke dingen gehad. Zo heb ik vorige week zaterdag koffie gedronken met Emma bij Starbucks. Het was heel gezellig. En daar waar ik dacht dat ik maar maximaal een uurtje zou blijven was ik pas 5uur later terug. Dus het was gezellig anders was ik nooit zo lang gebleven.





Het probleem van het ophouden met schrijven van mijn blog is dat er nu een heel lang verhaal komt. Mocht het je nog interesseren dan volgt hier nog een hele hoop. Mocht je niet meer geintresseerd zijn… Sorry! Ik ben ook zo saai! Haha.






Ik liep er heel erg tegen aan dat de jongens echt niet naar mij luisterde en dat ik een halve dag met deze twee jongens zwaarde vond als een hele dag met alle kinderen van de kleine koning. Ik werd er zo van uitgeput. En ik vond het echt heel erg zwaar.
Toen ik iets meer als 2 weken geleden op maandag een gesprek had met Sandra over algemene zaken. En zij vroeg mij hoe het ging in het gezin. Toen zei ik dat ik het heel erg lastig vond dat ze gewoon niet naar mij luisterde.
Dat was van het begin af aan al waar ik tegen aan liep. Maar ik dacht dat het aan mij lag en dat ik misschien te veel verwachtte van de kinderen. Maar ik ervoer het als heel erg zwaar.
Maar toen ik dat tegen Sandra zei was het enige wat zij: ‘dat is ook de reden dat dit gezin zo veel au pairs is kwijt geraakt.’
Toen ik dat hoorde werd ik natuurlijk heel erg nieuwsgierig naar het hele verhaal. Dus ik vroeg wat ze daar mee bedoelde. Ze vertelde mij van alles over het gezin en de voorwaarde waarop zij nog een au pair mochten hebben.
Ze besefte dat ze me dingen had verteld die ze niet had mogen vertellen. Maar ik was er heel erg blij mee. Het veranderde de manier van kijken naar de situatie. Het was niet mijn probleem dat dingen niet zo liepen als ik verwachtte en ik had geen hoge verwachtingen.
Van dit gezin ben ik de 6e au pair in 6 maanden tijd. Waarvan er 4 (met mij erbij) voor een plaatsing van 6 maanden waren. Twee au pairs zijn gillend weg gerend en 2 waren er maar voor 6 weken dus konden het wel uitzitten.
De voorwaarden dat zij nog een au pair konden hebben was dat ze zich aan zouden passen, een au pair zouden vinden voor een 6 maanden plaatsing en in overleg te blijven,
Door het gesprek over de dingen hoe het ging kwam Sandra er ook achter dat ze niet eerlijk tegen haar zijn geweest en dat ze over alle kleine dingetjes liegen.
Ik wilde geen overhaaste beslissingen maken en had het dus even in mijn achterhoofd opgeslagen. Toen ik de dag later een koffiegroep had met de andere au pairs en hun kinderen en natuurlijk mijn kinderen en ik het verschil zag en hoorde tussen hun gezin en mijn gezin had ik al zo iets van dit wil ik niet. Maar ik vond het zielig om het gezin achter te laten zonder au pair. Maar dan zou ik hun probleem mijn probleem maken.

Op woensdag bracht ik de jongens naar de peuterspeelzaal
De jongens zouden die peuterspeelzaal na de vakantie verlaten om naar een andere peuterspeelzaal te gaan omdat ze van deze psz hadden gezegd hoe ze over bepaalde dingen dachten. En dat schijnen ze overal te doen. Als de jongens eenmaal ergens gewend zijn en als de medewerkers dan iets zeggen over bijvoorbeeld de fles, en dan een fles met babymelk en echt een babyflesje. Of over iets anders dan halen ze de jongens daar weg. De medewerker voelde zich daar onzeker door. Ze voelde dat ze iets fout had gedaan. En zij vroeg aan mij of ik wist of ze boos op mij waren.
Toen zei ik dat ik het niet wist maar dat ik dat niet dacht, ik heb het gevoel dat ze de jongens elke kans op ontwikkeling ontnemen door ze klein te houden en weg te gaan ergens als het moeilijk word.
Gladys, de medewerkster zei tegen mij dat ik er moe uitzag. En ik voelde me ook echt heel erg beroerd. Toen zei die medewerker zonder dat ik wat zei dat het niet gezond zou zijn voor mij om hier te blijven. Ze beaamde ook dat het zielig zou zijn voor de jongens maar ik kan niet blijven voor de jongens. Zij zag het van de zijlijn en als zij naging hoe de ouders tegen hun praatte kon ze zich voorstellen hoe het thuis zou gaan en zij zag dat ze ons (mij en de andere au pairs) behandelde als slaven. Dit gesprek kwam gewoon goed uit. Ik had het even nodig.
Het maakte het voor mezelf makkelijker om een knoop door te hakken.
Maar nog steeds moest ik het die ouders vertellen.
Ik ben ’s avonds naar Fiona toegelopen en heb gezegd dat ik met haar wilde praten. Ik had mijn gevoelens op papier gezet voor het geval ik niet uit mijn woorden zou komen. Maar het ging eigenlijk beter als verwacht. Ze reageerde niet boos zoals ik had verwacht. Ik had gezegd dat ik het gewoon niet aan kon en niet de energie op kon brengen om nog veel langer te blijven. Ik had het meer op mezelf gegooid en heb niets gezegd over iets wat ik niet leuk vond aan hun. Ik denk dat dat haar mening verzachtte.
Ze kwam met het idee om de cottage in de achtertuin aan mij te geven. Zodat ik mijn eigen huisje had en dus mijn werk kon doen overdag en dan ’s avonds naar huis zou kunnen gaan.
Ik was heel erg blij met dit voorstel want dat zou een hele hoop veranderen. Ik was er helemaal blij mee. Ook sandra vond het iets heel goeds, zoiets had ze nog nooit iemand opgeofferd. Ik had haar gezegd dat ik er over na zou denken.
Donderdag tijdens het avond eten vroeg ze aan mij of ik er al over had nagedacht. Toen zei ik tegen haar, ja dat heb ik gedaan en ik wil het aanbod van de cottage accepteren. Toen begon ze over het geld dat ik dan moest betalen voor de cottage. Dus werd ik al minder enthousiast maar alsnog dacht ik dat het wel een goede zou kunnen zijn.
Vrijdag ochtend veranderde alles. De kinderen moesten naar school en naar de peuterspeelzaal. En dus moesten ze op tijd klaar zijn. Ik was een van de jongens aan het wakker maken want ook hij moest op tijd klaar zijn. Maar moeder vond dat hij oke was en dat ik me maar bezig moest houden met Phillipa. Want zij moest klaar zijn om naar school toe te gaan. ik moest haar maar helpen met aankleden. Dus ik zei tegen moeder. Ze is 7 jaar ze doet het altijd alleen en ze kan het prima alleen, Harrison is nog aan het slapen en hij moet gewoon wakker worden. Nee je helpt Phillipa. Oke dan help ik Phillipa. Maar Phillipa wou niet dat ik haar hielp. Want dat kon ze prima zelf. Toen zei ze tegen mij: ‘don’t play with my mother,’ (speel niet met mijn moeder) op een toon waarvan je dacht oke dit is niet als grapje bedoeld. Dat in combinatie met hoe moeder tegen mij praatte voelde ik me zo klote over. En de manier waarop ze tegen mij praatte en mij behandelde zou niet veranderen als ik in de cottage zou wonen.
Toen ik de jongens weg ging brengen naar de peuterspeelzaal en een andere medewerkster vroeg mij hoe het ging barste ik gewoon in tranen uit. Ik kon het niet meer. Ze reageerde heel erg goed. En ze hadden het in het team over de situatie gehad en ook over hoe ik het af zou kunnen sluiten, omdat je in nieuw-zeeland een opzegtermijn van 4 weken hebt. En 4 weken zouden in die staat echt te lang zijn geweest voor mij. Als Fiona die 4 weken zou eisen zouden zij een verklaring af willen geven voor de dokter om aan te geven dat ik gestrest zou zijn. Wat natuurlijk heel erg lief was.

In overleg met Sandra heb ik Fiona een sms gestuurd om te zeggen dat ik weg wilde. En het enigste wat ik terug kreeg was o oke dat is goed. We hebben het er niet meer over gehad. Maar we weten allemaal dat ik ga. Ze heeft wel contact gehad met het hoofd bureau en tegen het hoofdbureau heeft ze gezegd dat aanstaande zaterdag mijn laatste dag is. Dus ik ben de dagen aan het af tellen. Het is bijna zo ver. Ik moest de school vakantie nog werken en ik had ook aangegeven dat ik dat wel wilde. Maar ik ben heel erg blij als ik hier straks weg ben.
Via de organisatie kan ik gekoppeld worden aan een ander gezin. Misschien niet in Rotorua maar in Nieuw-Zeeland zijn er tal van gezinnen die op zoek zijn naar een gezin.
En omdat iedereen dit gezin kent weet men ook dat het niet aan mij ligt. En weet ik dat zelf ook. En dat is wel een heel erg fijn gevoel.

En iedereen maar dan ook iedereen kent hen. En heeft erg geen goede woorden over!

Nicola werkt op een soort peuterspeelzaal en kan zich nog heel erg goed herrinderen dat de jongens bij haar op de psz kwamen en dat ze echt heel erg onhandelbaar waren. Ze had Fiona er op aan moeten spreken en ook op de manier waarop Fiona er mee om ging. En ze was heel erg blij toen ze niet meer terug kwamen.
Angela is zwemjuffrouw. En Ook hier zijn de jongens niet lang gebleven maar Angela weet nog heel goed dat ze blij was dat ze weg gingen.
Wendy werkt als oproepkracht in de kinderopvangen. En dus ook op hun huidige peuterspeelzaal en had al vanaf dag 1 medelijden met mij. Want de jongens zijn gewoon niet leuk.
De au pairs die nu al meer als 6 maanden bij hun gezin zijn hebben alle au pairs gezien en weten hoe het gaat.
Vandaag op de koffiegroep was er een nieuw gezin,moeder was er deze week ook bij. Toen zij weg gingen wenste ze mij geluk en heel erg veel sterkte toe voor de komende dagen want ze kende de jongens van de playgroup. En ook op de playgroup waren ze blij dat ze niet meer terug kwamen.
Sandra was er niet treurig om dat ze niet meer naar de koffiegroep zouden komen. En ze was heel erg blij dat ze dit gezin nu uit het bestand kan wissen. Ze heeft nu al zo veel gedonder mee gemaakt met dit gezin dat ze het gewoon niet meer wou.
En zo kan ik nog heel veel voorbeelden opnoemen, van mensen die deze kinderen kennen. En het geeft mij een beter gevoel. Het geeft mij het gevoel dat het echt niet aan mij ligt en dat mijn gevoel gewoon goed was. En dat ik toch meer op mijn gevoel moet geloven.
Dit verslag is echt te lang. En ik heb nog zo veel te vertellen.
Ik zou dit verslag alvast posten en dan schrijf ik morgen ofzo(als ik tijd heb) een nieuw verslag. Minder uitgebreid maar wat uitgebreider over de leuke en mooie dingen hier!
Maar ook het verlaten van het gezin is uiteindelijk positief, het kan alleen nog maar beter worden!
Ik ben moe en uitgeput maar ik ben tevreden! Alles wat erg gebeurd is positief en gebeurd met een reden!